Rozwój metod analizy wykorzystujących promieniowanie rentgenowskie pozwolił na poczynienie ogromnych postępów w naukach biologicznych i chemicznych, a co za tym idzie, przyczynił się także do rozkwitu medycyny i nanotechnologii. Warto przyjrzeć się bliżej jednej z nich.
Zalety metody SAXS
Ten szczególny rodzaj dyfrakcji rentgenowskiej, wykorzystujący rozpraszanie promieniowania pod małym kątem, pozwala na przypatrzenie się nawet najmniejszym cząstkom testowanej substancji. Metoda SAXS dociera do aż do nanostruktury materiału, badając jego morfologię. Rzecz jasna posiada także pewne ograniczenia, ograniczając w pewnym stopniu rodzaje próbek, które mogą zostać zbadane za jej pomocą. Substancja, którą chcemy zbadać, używając rozpraszania promieni rentgenowskich pod małym kątem, nie może być jednolita. Homogeniczna struktura materiału nie pozwoli na zarejestrowanie jej przez promienie, które nie zostaną właściwie rozproszone. Poza tym utrudnieniem SAXS świetnie sprawdza się w analizie. Za pomocą tej metody rejestruje się między innymi skład substancji i wahania jej gęstości, np. roztworów. Dzięki niewielkim wymaganiom co do przygotowania próbek nie niszczy ich ani nie zmienia ich struktury. Co więcej, obiekty, które można za jej pomocą zbadać, mogą być dużo mniejsze niż te poddawane analizie mikroskopowej, a wręcz jest to wskazane i wpływa pozytywnie na łatwość przeprowadzenia badania. Dodatkowo pozwala to na tworzenie niewielkich próbek, a więc i oszczędzanie materiału, często cennego.
Dzięki tym zaletom niskokątowa dyfrakcja rentgenowska pełni obecnie ogromną rolę w badaniach nad nanotechnologią. Łącząc się z tradycyjnymi metodami, takimi jak chociażby analiza mikroskopowa, zajmuje coraz większe miejsce na arenie nauk ścisłych i przyrodniczych.